Ik ben sinds zaterdag een voetbalmama, tegen wil en dank, want het was verdikke waaierig zaterdag. Ik denk dat ik vooral in de lente en zomer voetbalmama ga zijn en dat de herfst en de winter voor de papa zijn. Ik ben mama van Eline en Lars. Lars heeft een spieraandoening en vergroeiing van de rug waardoor hij een zorgintensief kind is. Ik gebruik liefst de term zorgintensief, omdat dat voor mij meer de lading dekt. Ja, hij heeft een beperking of handicap. Maar het is vooral met momenten intensief om voor hem te zorgen of beter gezegd, om voor hem de zorg te krijgen die hij verdient.
Het was niet zo evident om voetbalmama te worden. Ik ben namelijk voetbalmama van een speciale voetballer blijkbaar, eentje met een fysieke beperking, en enkel een fysieke beperking. En blijkbaar ben je dan voor G-voetbal, voetbal voor mensen met een beperking, niet gehandicapt genoeg. Om lid te kunnen worden moet je een fysieke én mentale beperking hebben. Tja, niet gehandicapt genoeg dus.
Ik was altijd bang voor de dag dat de vraag kwam: mama, mag ik gaan voetballen? Voetbal zit nogal ingebakken in het familie-DNA, ik was dus vrij zeker dat voetbal ooit ter sprake zou komen. Ik heb er al over gepiekerd toen Lars nog een baby was. Wat doen we als die vraag komt? Laten we hem naar een gewone club gaan, met ‘gewone’ kinderen om hem ook zo gewoon mogelijk te laten zijn? Maar met het risico dat zijn anders-zijn voor hem daar net heel pijnlijk opvalt. Of laten we hem naar een speciale voetbalclub gaan, waardoor hij dus anders is dan zijn klasgenootjes, maar op de club zijn anders-zijn niet zo opvalt?
De oplossing leek me hem voorzichtig te pushen richting muziekschool. Dat leek aardig gelukt, tot een tijdje geleden. En toen kwam DE vraag: mama, mag ik gaan voetballen bij een club? Ondertussen zijn we al wat jaren verder dan de baby periode en hebben we al lang door dat we zijn anders-zijn niet kunnen oplossen met vermommingstechnieken. Het is er en als wij als ouder het anders-zijn proberen weg te stoppen, hoe kan hij dan zijn anders-zijn aanvaarden? Ook al is aanvaarden niet het juiste woord, want aanvaarden zullen wij en hij het nooit, maar het kunnen zien als ‘het is wat het is en dat is ok’, daar hopen we toch ooit te komen.
Ik moet je niet vertellen dat ik er even niet goed van was toen de antwoordmail binnen kwam. Welke mentale beperking heeft uw zoon, want G-voetbal is specifiek voor kinderen met een mentale beperking? Ik was al zo bang dat de vraag naar voetbal ooit zou komen, dan op zoek gaan naar een club die liefst niet te ver is, en blijkt hij niet in aanmerking te komen!!! Wat moeten we dan doen? Hem naar een gewone club brengen? Waar hij elke keer geconfronteerd wordt met al die dingen die hij niet kan, terwijl er zoveel dingen zijn die hij wél kan. Maar ja, hij is niet snel genoeg om met jongens mee te spurten die fysiek helemaal in orde zijn. Dat kan ik mijn kind toch niet aandoen? Moet ik hem dan zijn zin in sport ontnemen? Sorry, schat, maar je bent niet gehandicapt genoeg. Ook al loop jij elke dag tegen de grenzen van je lichaam aan, voor G-voetbal is het niet erg genoeg en voor een gewone club te erg. Ik wil hem de teleurstelling besparen om elke match op de bank te moeten zitten.
Gelukkig zijn er nog mensen met gezond verstand en het hart op de juiste plaats. Na wat zoekwerk vond ik een voetbalclub, op een halfuurtje rijden, voor voetballertjes met enkel een fysieke beperking. Na een warm telefoongesprek, volgde zaterdag het warme welkom bij FCPLim. Het was voor onze Lars niet gemakkelijk. Allemaal vreemde mensen. Zijn beleving van ‘ik kan dat toch niet’. De kleinste van de hoop, hetgeen bij hem heel gevoelig ligt. Maar hij overwon zijn angst, met een kleine push weliswaar, en speelde mee. En hij telde mee!!! Ik ben nog steeds ontroerd als ik terugdenk aan de warmte die de club uitstraalt. Aan hoe de spelers, van verschillende leeftijden, lengtes en beperkingen, aandacht hadden voor elkaar. Zodat iedereen aan de bal kon komen, iedereen voor de goal kon komen. Waar spelen en plezier belangrijker waren dan scoren en succes. Ik leg Lars met een gerust hart in hun handen.
P.S.: Dit artikel is zeker geen kritiek op G-sport Vlaanderen. Het is dankzij hun brochure, en warme mails voorafgaand aan de brochure, dat we bij deze club terecht kwamen. Het is zeker ook geen kritiek op de clubs die werken met kinderen met een fysieke en mentale beperking. Ook daar kreeg ik warme en begripvolle mails als antwoord. Het kwam mede doordat ik de legende van de brochure verkeerd begrepen had. En voor het grootste deel door de pijn die de vaststelling bij mij teweegbracht. Het idee dat hij wéér uit de boot viel, was gewoon even te groot en te heftig. Ik bewonder wat jullie doen dus keep up the good work!!!
