Vandaag is weer zo een dagje van evenwichten zoeken, typisch voor een mama met een zorgintensief kind.
Het is sportdag op school. Leuk toch? Met springkastelen, een klimmuur, een speleobox en zoveel meer. Superleuk. Toen ik deze morgen het waanzinnig grote springkasteel opgesteld zag staan, had ik zelf zin om er op te springen! En toch is het voor ons een dag van balanceren, evenwichten zoeken. Onze zoon mag eigenlijk al die leuke dingen niet doen omdat het te gevaarlijk is voor zijn rug. Hij kán ook heel veel van die dingen niet omdat zijn spieren het niet toelaten. Maar Lars is een vechter die, samen met de school, altijd wel een oplossing vindt om toch te kunnen wat niemand denkt dat hij kan. Hij zorgt zo zelf voor zijn succesverhalen, die zo belangrijk zijn als je regelmatig oploopt tegen de grenzen van je eigen lijf.
Wat moet je dan doen als ouder? Hem beschermen tegen zijn eigen onstuimigheid en dus niet laten meedoen aan al die gevaarlijke, maar ook zo leuke dingen? Hem behoeden van de teleurstellingen die er vandaag ongetwijfeld en onvermijdelijk gaan zijn? Zijn lijf kan minder dan hij zelf zou willen en dat kan hem zó frustreren. Dus hem beter veilig in een glazen kastje houden?
Of laat je hem genieten, hoop je zijn vertrouwen en zelf-liefde te versterken door kleine succesjes vandaag? Hoop je dat hij nu toch al wat groter en dus wijzer is en dat ‘beloof me dat je voorzichtig bent’ voldoende zal zijn?
Het is balanceren tussen caring (zorgen voor hem en hem veilig houden) en daring (hem en zijn lijf uitdagen om grenzen te verleggen). Net zoals elke mama waarschijnlijk, want er kan bij elk kind iets gebeuren. Alleen is een gebroken arm een ander verhaal dan een gebroken rug. Het verschil als mama van een zorgintensief kind is dat je niet op common sense of je natuurlijke intuïtie kan verder gaan. Je kan je niet spiegelen aan wat andere ouders doen. Het is lopen op de evenwichtsbalk, hopen dat je er niet afdondert. En als je er toch afdondert, je niets (proberen) aantrekken van de ‘dat je had toch beter niet gedaan’ en de ‘dat had je toch moeten weten’ blikken. Spannend, en ook wel wat vermoeiend, zo een dag van evenwichten zoeken. Maar als hij dan straks thuis komt en alles is goed gegaan, dan heb ook ik weer een klein succesverhaaltje geschreven!
foto: Sebastian Voortman
