Net een mooi artikel gelezen: verwacht geen wondertjes. Over de hoge verwachtingen die we van onze kinderen hebben, al van bij de geboorte. Het is natuurlijk een woord, een cliché, ouders die hun kind een wonder noemen. Het stond ook op het geboortekaartje van onze zoon. Maar waar wij, zoals vele ouders, het woord gebruikten om uit te drukken hoe bijzonder het is dat een kind gezond geboren wordt, dat alles er op en eraan zit, wilde men in dit artikel aankaarten dat we als ouders soms te hoge verwachtingen hebben. Kinderen zijn onze wonderen en ze moeten wonderen verrichten: ze moeten het goed doen op school, en goed zijn in hun sport, en sociaal, en knap, en … We verwachten wonderkinderen, met de beste bedoelingen, maar maken het kinderen daardoor soms wel heel moeilijk. Kinderen hebben het gevoel dat ze ons niet mogen teleurstellen en krijgen zo een wonderlijke last op hun schouders.
Waarom niet gewoon blij zijn met een doodnormaal, gewoon, doorsnee, gelukkig kind? Een kind dat niet de beste is in de klas, niet de grootste sportman is, niet de knapste, slimste, liefste, beste, maar gewoon jòuw kind? Een kind dat mag fouten maken, dat mag gewoon zijn, dat vooral mag gelukkig zijn met wat het zelf wil.
