Ik heb een dochter van 5 en een zoon van 3. Mijn vader overleed vorig jaar in oktober. Vorige week reed ik met hen in de wagen ergens naartoe toen mijn dochter opeens zei: ‘mama, krijg ik een goocheldoos?’ Omdat het bij haar verjaardag al een discussiepunt was (voor de meeste dozen was ze eigenlijk een beetje jong) en omdat toen ook niet echt duidelijk was vanwaar die interesse opeens kwam, vroeg ik haar waarom ze zo graag een goocheldoos wil. ‘Dan kan ik opa terug levend toveren, want ik mis hem zo.’ Slik, daar zit je dan, achter het stuur van de wagen in het verkeer met geen plaats om zo maar langs de kant te gaan staan, met een hoofd vol kennis maar een mond vol tanden. Kan het typischer zijn voor een kind? Op een onverwacht moment, zo uit het niets. Magisch denken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof ze om een koekje vraagt. Een voorbeeld uit de boekjes!!!
Ik heb haar dan maar duidelijk gemaakt dat zelfs met die goocheldoos opa nooit zal terug komen, dat hij altijd in ons hartje zal zijn en kort bij ons, maar dat we hem nooit kunnen terugbrengen. Dat ik hem, net als haar, heel erg mis. Dat het heel normaal is dat ze nog veel verdriet heeft. Dat ik ook graag een toverdoos zou hebben die hem weer levend zou kunnen maken. Maar dat we alleen maar kunnen blijven vertellen over hem, alle gekke en lieve herinneringen, zodat we hem kort bij ons voelen en nooit vergeten. Haar antwoord? ‘Ok, mama, maar mag ik dan straks in het zwembad?’ Tja, zoals ik al zei, zo uit de boekjes.
