Onlangs kwam ik een mooie ‘oneliner’ tegen: moeten is blokkeren, willen en mogen is creeëren. Ik betrap mezelf vaak op het zinnetje ‘ik moet’. Ik moet nog naar de winkel, ik moet nog eten maken, ik moet nog poetsen, … en ga zo maar verder. Op die manier leggen we onszelf druk op. Ontspannend en fijn is anders. Daardoor lopen we gestresseerd en slechtgezind rond, ons haastend van het ene naar het andere. Of we daardoor meer doen in minder tijd? Ik betwijfel het. Of we er meer stress van krijgen? Dat is zeker. Het is nu eenmaal zo dat wat we moeten, vaak iets is wat we niet graag doen. Terwijl wanneer we zelf iets willen, dat we ons er gemakkelijker aan zetten en het nog graag doen. ‘Je moet langskomen’ of ‘je mag langskomen’. We worden in beide situaties verwacht, maar ik voel me vrijer en welkomer bij het tweede zinnetje.
In plaats van moeten het woordje willen gebruiken vermindert natuurlijk de stress en de tijdsdruk niet, maar het kan wel een ander gevoel geven. Ik moet geen eten maken, maar ik wil het graag. Of zelfs, ik mag koken voor de mensen die ik graag zie. Het lijkt misschien wat zweverig. Maar als je een kind zegt: je moet je schoenen aandoen, of je vraagt: ik wil graag dat je je schoenen aandoet. Geef toe, het klinkt toch al heel anders. Het is geen toverspreuk die altijd werkt, die maakt dat je kind altijd zonder tegensputteren doet wat je vraagt. Maar als jezelf kalm probeert te blijven, straal je dat ook uit en dat brengt ook rust voor je kind.
Ook voor mensen in een rouwproces kan het een groot verschil uitmaken. Wanneer ze enkel nog leven vanuit alles wat ze moeten en geen rekening meer houden met wat ze willen, zorgt dat voor extra last. Mensen die iets of iemand verloren hebben, hebben vaak veel dat ze in orde ‘moeten’ brengen: papierwerk, mensen en instanties op de hoogte brengen en andere verplichtingen. Net op een moment dat hun hoofd echt naar iets anders staat, ‘moet’ er vanalles geregeld worden. Maar ook wanneer je rouwt om iemand mag je willen: je mag willen slapen, willen wenen, willen roepen, willen zwijgen, willen alleen zijn. Het mag, het moet niet, maar willen is toegestaan. En wanneer dat wat moet er net teveel aan is, vraag dan of iemand je kan helpen met het moeten, want je hebt echt genoeg aan je hoofd zonder dat je daar je hoofd nog over moet breken.
Ik probeer mezelf bewust te zijn van het zinnetje ‘ik moet…’ Al was het maar dat ik me er bewust van ben hoe vaak ik het wel zeg. Dat ik weet dat vaak dingen niet moeten, dat ik de keuze heb, dat ik mag willen en mezelf niet altijd ‘moeten’ moet opleggen.
