‘Misschien moet ik nog wat harder proberen?’ zei ze. Voor me zit een mevrouw die een tijd geleden haar man verloor. ‘Ze zeggen dat ik het moet loslaten en leren aanvaarden, dat het nu toch al zo lang geleden is. Dat ik me moet vermannen. Maar dat lukt me niet. Het blijft zo een pijn doen. Ik mis hem elke dag in alle dingen die ik doe. Wat doe ik verkeerd?’
Natuurlijk doet deze mevrouw niets verkeerd. Verkeerd zijn de mensen die met hun goed bedoelde adviezen haar nog dieper in de put duwen: loslaten, aanvaarden, verwerken; mooie woorden voor in een quote, maar in het echte leven gaat het er anders aan toe. Daar doet verlies pijn, tot in het diepste van je ziel. In het echte leven gaat rouwen nooit over, het verandert hooguit een beetje.
Laat ons ophouden met mensen te bestoken met dooddoeners en iedereen over dezelfde kam te scheren. Iedereen rouwt anders. Laat ons in de plaats daarvan erkennen en eren wat rouwenden voelen, luisteren naar wat ze nodig hebben zodat ze het gevoel krijgen gehoord te worden en niet beoordeeld.
